Een weekje thuis

Hallo allemaal,

We zijn nu een weekje thuis dus tijd voor een update. Deze kan heel kort: we zijn helemaal klaar:

*Quinn zit op school
*de Hemofilie van Quinn is onder controle en hij wordt om de dag, net als Tjen, geprikt
*wij werken weer
*hij is aan alles gewend
*hij spreekt vloeiend Nederlands én dialect....................................................................................................................................................................................................en toen was het sprookje van de Nederlandse overheid uit!!!

Want volgens de Nederlandse overheid, die beslissend is óf je mag adopteren en hoé je moet adopteren, zou bovenstaande nu van toepassing moeten zijn: je krijgt 4 weken adoptieverlof en dan moeten bovenstaande punten op orde zijn. Daarna moet het kind gewend zijn en kunnen ouders weer gaan werken.

Jullie begrijpen dat de realiteit net even anders is.

Sorry voor het sarcastische stukje hierboven maar wilde het wel even kwijt!!

Nou, hoe gaat het? Het gaat stapje voor (klein) stapje de goede richting uit.

Voor ons en Quinn zijn nu 3 zaken belangrijk:

1. de gewenning
2. de taal
3. onder controle krijgen van zijn Hemofilie

Om met het laatste te beginnen. Zoals jullie wellicht al wisten heeft ook Quinn Hemofilie. We wisten wel dát hij het had maar niet welke vorm en mate.

Ook Quinn heeft net als Tjen Hemofilie A in de ernstige mate. Voor ons geen verrassing.

Om nu te zorgen dat hij vrij kan spelen, rennen, vallen en opstaan moeten we de ziekte z.s.m. onder controle krijgen. Ook nu weer worden we geholpen door hetzelfde fantastische team wat ook Tjen behandelt en Tjen functioneert prima, ondanks zijn hemofilie.

De afgelopen week hebben dus al flink wat ziekenhuis gezien en is Quinn al van bijna van top tot teen onderzocht. De definitieve bloedwaarden betreffende zijn Hemofilie zijn dus bekend en de behandeling zal waarschijnlijk zaterdag al starten in de veilige thuissituatie, waarvoor zeer veel dank aan de Hemofilieverpleegkundige van het AZM!!

Zoals jullie al in de verslagen hebben kunnen lezen heeft de overdracht 9 dagen later plaatsgevonden dan gepland. Die 9 dagen die we samen met Quinn gemist hebben waren wel zeer essentieel te noemen. Dat waren namelijk de dagen dagen dat Quinn samen met of via de tolk/gids met ons had kunnen praten en wij Quinn beter hadden kunnen leren kennen in zijn eigen land en in de 'veilige' omgeving van de gids/tolk.

Aangezien we geen gebruiksaanwijzing gekregen hebben moeten we nu dus echt met handen en voeten communiceren alhoewel we wel dagelijks vooruitgang merken. Niet dat we hem nu zsm aan het Nederlands willen als doel an sich. Ons voornaamse doel is dat we elkaar zsm begrijpen zodat hij ook aan ons duidelijk kan maken wat hij wil.

Voorheen als hij bv op de kinderstoel wilde zat hij wat te 'miemelen' (beetje licht huilend zeuren) nu zegt hij: 'papa, hellupeh'. Hij zegt dat nu dan een beetje lachend en wij begrijpen precies wat hij bedoeld. Verder doet al al mee met UNO en kan dan de kleuren benoemen en herkennen. Als we zeggen 'riempje Dewi' wordt Dewi netjes aan de lijn gelegd. Hij telt tot 4, benoemt papa, mama, Tjen. Hij verstaat woordjes als slapen, tanden poetsen, WC, wassen, eten, drinken, TV kijken, etc.

We merken hoe meer hij verstaat en begrijpt hoe minder het hem frustreert dat we iets niet begrijpen wat hij wil.

Verder moet Quinn zowat aan alles wennen om hem heen. Hij is opgegroeid in de beschermende omgeving van een weeshuis en had nog niets, maar dan ook niets van de wereld gezien: auto's, taxi's, bus, vliegtuig, verkeer, grote groepen mensen, een bos, huisdieren, winkel, restaurant, een huissituatie,etc, etc.

Ook kent hij voor ons zo eenvoudige zaken als bv knuffelen niet: Tjen die springt s'morgens bij ons in bed, komt tussen ons inliggen en knuffelt er op los. Quinn weet niet wat dat is want dat is nog nooit aan de orde geweest. Hij gaat dan wel op bed zitten en kijkt dan een beetje om zich heen.

Hij begint wel de lol van een heleboel dingen in te zien: stoeien met elkaar, achter bij mama op de fiets Tjen van school halen, Dewi uitlaten, kietelen, voetballen, etc.

Kortom: we gaan vooruit, maar er zijn ook de nodige momenten dat hij het niet allemaal meer onder zijn petje krijgt en dan hebben we toch te maken met (fikse) driftbuien. Hij moet dan gewoon zijn frustratie over dingen kwijt. Na een tijdje 'is hij er weer' en komt het lachje weer tevoorschijn.

Het is een enorme omschakeling voor zo'n klein mannetje. Een omschakeling die zelfs de meeste volwassenen nooit mee zullen maken.

Dat heeft dus tijd nodig en een hoop geduld. En dat geven we hem en krijgt hij.


Tot de volgende update

groetjes

Stephan, Brigitte, Tjen en Quinn