Beijing Zoo

Hallo allemaal,


Vandaag hebben we de Beijing Zoo bezocht. Het is duidelijk niet de mooiste dierentuin die er is, maar hij is er én ze hebben er de wereldberoemde panda's en s'werelds grootste aquarium.

Met de taxi erheen was geen probleem. Uit ervaring (2x eerder in China geweest) weten we dat met de taxi terug vanaf de Zoo altijd een fors probleem is, maar daar zometeen meer over.

We gingen gelijk op weg naar het aquarium voor o.a. de dolfijnenshow. Daar eenmaal aangekomen was de eerste show van vandaag echter al bijna afgelopen. Wij nog even gevraagd of we dan wel de middagvoorstelling konden bezoeken met hetzelfde kaartje. Dat was geen probleem.

Toen maar eens begonnen met het rondje dierentuin. Het viel ons op dat alles toch aardig aan het vervallen was t.o.v. ons bezoek samen met Tjen in 2008. Toen moest natuurlijk alles netjes opgepoetst zijn i.v.m. de Olympische Spelen.

Uiteindelijk kom je dan toch terecht bij de hoofdattractie: de reuzenpanda's. Blijft toch altijd mooi om te zien.

Quinn was de dag wel erg fris en fruitig gestart en naar ons idee beloofde dat erg veel goeds. Toen hij echter wakker werd van zijn middagdutje begon hij vanuit de buggy ontroostbaar te roepen: 'ik wil niet!!' (maar dan in het Chinees natuurlijk). Of hij gedroomd had weten we niet. Toen we de bandjes van de buggy losmaakten was het opeens over!?

Zelfde tafereel echter in het aquarium bij onze tweede poging de dolfijnenshow bij te wonen, die we overigens wederom netjes mochten betalen ondanks toezegging dat dat niet hoefde. Hij ging al wat aarzelend naar binnen. Konden we ons iets bij voorstellen want het was er erg donker én luidruchtig.

Na een paar pogingen konden we de reis toch voortzetten. Op een bepaald punt begon hij echter weer te roepen dat hij niet wilde en toen hij door een glazen tunnel onder water doormoest (waar de vissen dan dus boven je zwemmen) brak de pleuris uit. Aangezien we Quinn gekregen hebben zonder gebruiksaanwijzing is het voor ons dus gissen welke associaties er zijn met zijn leventje tot nu toe en wat hij zag of voelde in het aquarium. We weten het niet. We kunnen hem alleen maar troosten en proberen te leren van wat we zien en constateren.

Voor de rest verliep het bezoek aan de Zoo goed.

Dan op weg naar de beruchte taxirit, of meer het zoeken naar een taxi. Om één of andere reden krijg je bij de Zoo ontzettend lastig een taxi. De meeste rijden gewoon door of pikken Chinezen op, maar westerlingen ho maar.

Uiteindelijk kwam íemand met een privé-auto die vroeg waar we naartoe moesten. Nu hadden we hier gisteren al slechte ervaringen mee, maar aan de ander kant sta je wel in de bakkende 31 graden zon op het asfalt, met twee kleine kinderen zowat te verdampen. Deze betrouwbaar uitziende chauffeur bood aan ons voor 70 Yuan (ongeveer 7 euro) naar het hotel terug te brengen: de buggy's zaten wel hééél snel in zijn kofferbak, mag ik wel vertellen.

Eenmaal thuis weer even lekker douchen als heren onderling. Quinn gaat nu lekker mee onder de douche. Kortom: we gaan vooruit! Wel nog met de onderbroek aan, maar OK. Die wordt dan in de douche kletsnat maar mag NIET uit. Waarom niet? Geen idee. Vervolgens laat hij zich afdrogen en MOET ze wel uit! Begrijpen jullie het?

Bij ons 'vaste' restaurant gaat de tafelschikking, ritselen kinderstoel, bestellen juiste eten en drinken ook steeds sneller. Binnen een half uur was alles gepiept en konden de heren, na tandjes poetsen en een paar Bobjes, doodmoe neerploffen in bed. Papa heeft Quinn wel een paar keer wat harder moeten toespreken aangezien meneer begonnen is zijn grenzen te verkennen in wat wel en niet kan voor het slapen gaan. In adoptieland is dat eigenlijk een goed teken: uitdagen betekent dat hij zich 'thuis' begint te voelen.

Zo, de kaartclub nextdoor is weer gestart hoor ik Brigitte zeggen. Nog de foto's bij dit bericht plaatsen en dan de rest van het gezelschap weer inmaken met kaarten!

groetjes

Stephan, Brigitte, Tjen, Quinn
opa en oma