Liulichang en Watercube

Hallo allemaal,

Vandaag lekker uitgeslapen, wakker worden wanneer je er zin in hebt. Zou bijna vakantie worden.

Na wederom een erg lekker ontbijt hebben we de rugzakken ingepakt en zijn we op weg gegaan naar Liulichang: een oude winkelstraat van 700 meter.

Zoals gebruikelijk gaan de 'mannen' in een taxi en de 'vrouwen' nemen een andere. De rit duurde ongeveer een uur want deze winkelstraat lag een aardig stukje zuidelijker dan het hotel. Zo'n taxirit is elke keer een hele belevenis. Er gebeuren relatief erg weinig ongelukken en dat komt omdat werkelijk niemand zich ook maar ergens aan stoort in het verkeer: met 80km per uur afsnijden, al afsnijdend invoegen, bijna een voetganger van de sokken rijden, etc, etc. Het kan allemaal, als je maar continu de hand op de claxon houdt. Als hier de claxon van je auto kapot gaat is het erg verstandig om direct naar een garage te rijden en hem metéén te laten vervangen, anders kun je werkelijk geen meter rijden hier.

Uiteindelijk kwamen we nagenoeg tegelijk aan bij het winkelstraatje. Het ene gedeelte van de straat was nog echt authetiek: erg mooie gevels met daarin spullen die te maken hadden met boeken, boekdrukkunst, calligrafie, etc. Oma heeft haar ogen uitgekeken en kon als oud medewerkster van een winkel met kunstenaars-benodigheden meer dan haar hart ophalen.
Tjen hadden we gebombardeerd tot fotograaf en heeft werkelijk elk detail vastgelegd voor het nageslacht. Zie de bijgevoegde foto's.

Het andere gedeelte van de winkelstraat was al iets meer Westers en daardoor gelijk minder interessant. We hadden wel zin in een traditioneel kopje thee en hadden al snel een écht theehuis gevonden. Nadat we ons geïnstalleerd hadden kwam de theekaart voorbij: €6,80 voor wat heet water met een bloemetje erin: kortom, wij waren snel weer weg!

Aan het einde van de straat had oma een ander theehuis gesignaleerd met dakterras. Wij naarbinnen en wat bestel je uiteindelijk in een traditioneel theehuis: 3 cola en twee aardbeiensap! Tja.

Vervolgens de mannen en de vrouwen weer apart voor de taxi's en blijkbaar ook elk een totaal verschillende route naar het hotel om toch precies tegelijk aan te komen, met wel twee verschillende tarieven die afgerekend moesten worden!? Blijft leuk, China.

We hadden het snode plan om te gaan zwemmen. Het hotel heeft geen zwembad en waar ga je dan zwemmen? Juist ja, in het zwembad waar Pieter van den Hogeband een serie Olympisch gouden medailles behaald heeft: The Watercube.

Het Olympische Park ligt een paar minuten van het hotel. Wij dus erheen met de taxi. Hij begreep wat we wilden en werden netjes voor de Watercube afgeleverd. Maar waar koop je dan een toegangskaartje? De eerste aanwijzing was 'om de hoek'. Eenmaal om de hoek werden we verwezen naar de ticketbalie. Daar werden we verwezen naar ticketbalie nummer 5. Bij 5 werd gevraagd in welk bad we wilden zwemmen. Aangezien we wilden zwemmen in het subtropisch zwemparadijs (gebouwd op de plek waar de tribunes stonden) werden we doorverwezen naar ticketbalie nummer 7 om daar weer door te schuiven naar 8. We werden netjes te woord gestaan maar uiteindelijk besloten om maar niet te gaan zwemmen gezien de volstrekt idiote toegangsprijs. We wilden maar een uurtje of twee zwemmen, geen aandelen in het zwembad! We gaan een andere keer terug en blijven dan een hele dag.
Als pleister op de wonde hebben we onszelf getrakteerd op een ijsje en dat opgegeten aan de voet van het Vogelnest.....heeft ook wel wat!

We zijn nu net terug van een restaurant aan de overkant waar zelfs ober nummer 4 (3 hadden we er al versleten) geen woord Engels sprak. Ik ben zelf mijn bier gaan halen in de koeling en oma heeft een Engels sprekende toeristische Chinees ingeschakeld om toch iets van eten op tafel te krijgen. We raken er aan gewend dat een stuk of 2-3 bestelde gerechten uiteindelijk niet op tafel verschijnen. Maar wat hebben we wederom lekker gegeten. Zo, en nu gaan we weer een pot kaarten.

groetjes

Stephan, Brigitte, Tjen
opa en oma