Een zonnige dag

Een nieuwe zonnige dag in Beijing. De site geeft aan 16 graden en regen, maar het is hier een graadje of 30!

Gisteravond zijn we met de gids en het andere koppel dat ook in Beijing is gebleven heerlijk gaan uiteten. We hadden een 'privat room' voor onze groep en verlieten ons geheel op Ly (onze gids). Ze had een paar heerlijke gerechten uitgekozen en we hebben allemaal flink zitten smullen.

De emoties van die dag zorgden ervoor dat paps en mams die nacht nog steeds de slaap niet echt konden vatten. Of waren het toch de harde bedden die hun uit de slaap hielden? Mama is uiteindelijk zelfs naar de bank in de woonkamer verhuisd. Niet dat het daar veel beter ging met slapen maar ze lag er wel lekkerder. Tjen had hier gelukkig geen last van. Die ging om 21.00 uur slapen tot vanmorgen vroeg. Opa en oma hadden ook last van de harde bedden (beter gezegd planken) maar konden toch de slaap redelijk vatten.

Vanmorgen moesten we al om 8.30 uur klaarstaan op de 1e verdieping. Tijdens het officiële gedeelte bij de adoptie van Tjen moesten we nog aantreden in pak met stropdas. Via de schriftelijke voorbereiding hadden we begrepen dat 'net hemd met das' meer dan voldoende was. Tijdens de afreisbijeenkomst bleek dat die das ook niet echt nodig was. Ik was even bang dat we uiteindelijk hier in China ook zouden mogen verschijnen als Amerikanen tijdens een officieel gedeelte: Hawai shirt met korte jeans en Jesus Halleluja schoenen.

Na een heerlijk ontbijt waren we er weer helemaal klaar voor. Ly kwamen we al tegen in de lift. Ze vroeg nog of we de paspoorten bij ons hadden. We hadden wel zoals gezegd de kopietjes meegenomen maar niet de originelen. Dus Stephan nog snel even terug naar de 21e en wij alvast naar beneden.
Ruim op tijd waren we bij het "Legal Administration Leading Service". Daar was het wachten op Quinn. Die was iets later dan wij. Samen met zijn begeleidsters kwam hij aangelopen. Dat is al een heel goed teken. Gisteren bij het weeshuis zat hij nog in een rolstoel tot aan de deur. Hij was een beetje overstuur door het autorijden. Daar hield hij niet zo van. Er was ook al een stukje herkenning. Tjen ging gelijk op hem af en hand in hand kwamen ze aangelopen. Bij het zien van Stephan en Brigitte gingen de oogjes ook al onze kant op. Een heel goed teken.

Bij het administratie kantoor kregen we officieel de vraag of we Quinn als onze zoon wilden adopteren. Stephan heeft deze vraag even gemist want werd door Quinn getrakteerd op rijstwafel met glimlach erbij! Het antwoord hierop hoeven we uiteraard niet meer uit te leggen. Na onze vingerafdruk en Quinn's handafdruk was het officieel:

Quinn Jozef Willem van Weersch is onze zoon!!!!!!!!

We zijn nog samen familiefoto's gaan maken. Ook gelijk maar even pasfoto's van hem genomen. Is het geen schatje?

Na het maken van de foto's was het helaas weer tijd om afscheid te nemen. Het was minder heftig dan gisteren maar het blijft toch wel moeilijk. Misschien is het voor hem ook wel goed om op deze manier afscheid van zijn omgeving te kunnen nemen. We lazen dit in meerdere reacties (waarvoor echt heel veel dank) en hebben het hier samen over gehad. En wellicht is het straks voor hem dan inderdaad minder heftig als hij definitief bij ons blijft.
We moeten afwachten en zien hem wel vooruit gaan en dat is het belangrijkste.

Vanmiddag hadden we besloten om nog naar het Olympisch Stadion te gaan. Gelijk ook onze eerste kennismaking met de lokale taxi's. Heen ging uitstekend. We werden netjes bij de ingang van het stadion gedropt. Het is een mega groot gebeuren. Dat is waar China zo goed in is. Alles is hier zoooooooooooooooo groot. Volgens Ly is dat een kenmerk van de Chinezen. Alles wat ze doen, doen ze groot.

We zijn uiteraard het Olympisch Stadion ook in gegaan. Wat een geweldig gebouw. Jammer dat er nu zo weinig nog maar in gebeurt. Je ziet dat in een paar jaar het toch al wel iets meer vervallen is dan toen we in 2008 in China zijn geweest.
Je kunt wel vertellen hoe mooi het er is maar eigenlijk moet je het van binnen gezien hebben om te ervaren hoe mooi en groots het is.

Na nog even naar de Water Kube (Olympisch zwembad) gelopen te zijn, besloten we de taxi daar terug te nemen. Het was er een stuk drukker met allemaal toeristen zodat de meeste taxi chauffeurs of deden alsof ze de weg terug niet wisten of een prijsafspraak wilden maken. Nou als je voor 10 Yuan, dat is bijna 1 euro, heen bent gekomen ga je echt geen 10 euro betalen om terug te komen. Na lang zoeken hadden we eindelijk twee taxi's gevonden die de weg wel wisten en normaal tarief goed vonden. Pap, mam en Tjen in de eerste taxi en Stephan en Brigitte er snel achteraan. De chauffeur van Stephan en Brigitte wist de weg aardig en we kwamen één straat voor ons hotel uit.
In het hotel aangekomen gelijk naar de kamer gegaan in de hoop dat daar ook de rest al aanwezig was.
Dat bleek niet zo te zijn. Enige angst bekroop ons omdat we toch wel iets later dan hun vertrokken waren. Terug naar beneden en maar wachten. Na een half uurtje gewacht te hebben is Stephan toch maar eens naar de kamer terug gegaan. Bleek dat ze letterlijk achter onze rug om het hotel waren binnen geslopen!
Uiteindelijk wel veel later dan ons. Wat was er gebeurd. Hun chauffeur wist de weg dus inderdaad totaal niet. Ze kwamen ergens helemaal verkeerd uit en toen wist de chauffeur het al helemaal niet meer. Oma had een helder moment en liet zich terug brengen naar het Olympisch Stadion. En wel naar de kant waar we ook begonnen waren. Daar bleken meer taxi's te staan die wisten waar ons hotel lag. Gelukkig zijn ze goed aangekomen. Volgende keer gaan toch maar de mobiele telefoons in de tas. Je weet natuurlijk maar nooit!

Vanavond hebben we wederom heerlijk gegeten in een ander lokaal restaurant. Probleem was alleen dat ze er geen woord Engels spraken. We hadden al snel een grote tafel gekregen. Toen we drank bestelden keek de ober alsof hij het in Keulen (en dat is héél ver van hier) hoorde donderen. Uiteindelijk kwam hij met een fles bier aanlopen die we maar snel aannamen. Het krijgen van water was wat moeilijker. Uiteindelijk heeft oma de ober bij de arm genomen en richting de koelkast geleid. Toen hadden we dus ook water. Uiteindelijk reken je af voor een bedrag waar je in NL alleen soep voor krijgt. Daarna als afsluiting een ijsje bij de grote M. Die hebben duidelijk het prijsniveau van Nederland.

Nu zit Tjen nog even in bad met papa (zitten maar 6 flesjes schuim in) en voor zometeen: Lekker slapen

Groetjes van ons allemaal uit China.