Beihai Park

Vanmorgen inderdaad weer wakker gemaakt door twee kwetterende jongens.
Heerlijk dat Chinese gebrabbel. Tjen doet vrolijk mee al weet hij niet wat er gezegd wordt.

Het ontbijt is altijd heel gezellig. Quinn is, net zoals de meeste Chinezen, binnen 2 minuten klaar en vind eigenlijk dan wel dat we weer naar de kamer kunnen. Kunst is het dan om toch rustig door te eten. We zijn nu zover dat we hem niet alles tegelijk geven maar in etappes en dat werkt prima.

Vandaag hadden we Beihai Park op het programma staan. Het was dan wel zondag dus waarschijnlijk zou het wel druk zijn. Maar het park is dan ook groot genoeg voor veel mensen.

De taxi voor het hotel was deze keer echt snel gepiept. Ook opa en oma hadden op hetzelfde moment als ons aan de overkant een taxi. Deze chauffeurs begrepen al heel snel dat we naar dezelfde locatie wilden dus dat was geregeld.

Het was niet zo heel lang rijden. Bij Beihai Park aangekomen moesten we even heel goed kijken dat we het juiste park namen.
Er pal tegenover ligt namelijk Jingshan Park. Aangezien we niet alleen waren, waren we blij dat de witte Pagode (in de vorm van een klok) uitstak zodat we zeker wisten waar we naar toe moesten gaan.

Door een smal straatje waar echt alles verkocht werd zijn we naar de ingang gelopen. Ook in dit park wordt heel veel aan muziek, zang en dans gedaan. We kwamen binnen en er stond een groep van zeker 70 mensen te zingen, inclusief compleet orkest. Zeer indrukwekkend! Jammer was het wel dat het lied al bijna voorbij was.

We zijn een stuk langs het water gelopen en hebben aan het einde van het pad een bootje genomen en het water op gegaan.
Een uurtje lang hebben we op het water rond gevaren. We hadden een electrische boot genomen aangezien we geheel in stijl van de keizer niet wilden peddelen of fietsen. We hebben heerlijk genoten van alle moois wat het park te bieden had.
Aansluitend zijn we ook nog aan de waterkant gaan eten...........lekker!! Alleen jammer dat je niet alles tegelijk krijgt. Iedereen was al klaar en Brigitte zat nog steeds samen met haar kommetje rijst te wachten op de rest. Toch nog maar eens even vragen aan de serveerster: "Oh, I am so sorry". Deze laatste zin krijgen we vaak te horen, met name aan de receptie van ons hotel: weer handdoeken te kort, de bank is weer gesloten, weer beperkt wisselen, etc. Maar binnen een paar minuten krijgt ze ook haar bordje garnalen.

Na het eten wil Quinn absoluut niet in de buggy en wordt het terug lopen. Uiteindelijk blijkt dat hij niet vastgebonden in de buggy wil zitten, wel los. Waarom weten we niet.
Het blijft een prachtig park. Je merkt wel dat het langzaam een stuk rustiger wordt.

Het krijgen van een taxi is en blijft een sport. Vanmorgen werd je zowat omver gereden door de taxi's, vanmiddag is er bijna geen meer te bekennen.
Het duurt even maar gelukkig krijgen we toch snel twee taxi's. De chauffeur weet niet de weg naar het hotel maar wel naar het Olympisch stadion.
Nou, vanaf dat punt is het voor ons geen enkel probleem meer om de weg naar het hotel te vinden.
Een auto huren, nee dat durven we echt niet aan, maar de weg naar het hotel wijzen, geen enkel probleem!

Quinn valt in de taxi in slaap en wordt onrustig wakker. Dit heeft op de hotelkamer ook nog even geduurd. Nu zijn ze lekker op de gang aan het voetballen. Quinn heeft vandaag een sterk wisselend humeur: van vrolijk tot uitdagend tot knap vervelend. Het is gewoon allemaal nog erg nieuw en moeilijk voor hem en moet duidelijk zijn weg nog zien te vinden.

Vanavond nog even lekker een broodje eten en dan gaan we over een paar uurtjes weer lekker onder de wol.
Hoewel wol, nou nee, daar is het veel te warm voor. Een graadje of 34.

Morgen staat een rit naar de Hutong tour op het programma. Door middel van riksjas worden we naar de Hutongs gebracht. Daar kunnen we nog het "echte oude" leven in Beijing zien.
Vroeger stond het vol met Hutongs maar ondertussen zijn velen, niet vrijwillig, afgebroken en hebben plaats moeten maken voor hoge flatgebouwen, hotels etc. Wat overgebleven is hebben ze wel verheven tot cultureel erfgoed. Blijven rare jongens.

We zijn benieuwd hoe het morgen zal worden. We merken wel dat het tijd wordt dat we Quinn stabiliteit, helderheid en duidelijkheid moeten gaan bieden in een rustigere omgeving dan hier. Thuis gaat écht de deur op slot zodat we hier aan kunnen gaan werken.

Heel veel groetjes,
Brigitte Stephan Quinn & Tjen
Ton & José